Top 5 games van 2023 (tot nu toe)

Het jaar 2023 is wat mij betreft nu al een van de beste gamejaren. Er is zoveel leuks uitgekomen en we zijn nog maar net over de helft! Daarom heb ik alvast een lijstje gemaakt van de vijf beste games die ik tot nu toe heb gespeeld. 

Ik moet er wel bij zeggen dat ik meerdere games op dit lijstje nog moet uitspelen. Doordat ik in het voorjaar zes weken in Spanje ben geweest, heb ik nog wat in te halen.

Ook is dit een voorlopige lijst. Het zou zomaar kunnen dat de volgorde compleet is omgegooid tegen het einde van het jaar, doordat ik de games heb uitgespeeld of doordat er nieuwe spellen zijn uitgekomen in de tussentijd. Pikmin 4, Baldur’s Gate III, Lies of P en Alan Wake 2 moeten nog uitkomen en ik zit met smart te wachten op die games. 

Als je door de bomen het bos niet meer kan zien en niet weet wat je moet spelen op het moment, dan hoop ik dat dit lijstje helpt.

5. Darkest Dungeon II

Technisch gezien was Darkest Dungeon II al beschikbaar via Early Acces, maar sinds 31 mei is de game écht uit. Het verhaal van het vervolg sluit enigszins aan op het verhaal van de eerste Darkest Dungeon. De wereld is een puinhoop en staat op het randje van de afgrond. De Lovecraft-achtige machten die het dorp in de eerste Darkest Dungeon teisterden, hebben de wereld in een bloederig strijdtoneel en mensen in letterlijke monsters veranderd. Het is aan jou en je team met antihelden om te redden wat er nog te redden valt. Tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat je team goed functioneert en je helden niet bezwijken onder de druk.

Qua gameplay pakt Darkest Dungeon II het heel anders aan dan het eerste spel.  In plaats van dat je dungeons verkent, kies je een pad door een gebied, zoals de stad, het bos, de kust, het platteland of de mijnen. Je kunt steeds kiezen tussen twee of drie wegen om in te slaan, maar het is niet mogelijk om terug te gaan. Ik mis die bewegingsvrijheid van de dungeons uit DD I een beetje. Maar het feit dat je een bewuste keuze moet maken, maakt DDII op bepaalde punten wel spannender. 

De presentatie van de game is ook anders. De stripachtige look van de personages en de omgeving is er gelukkig nog steeds, maar de personages waar je mee speelt hebben dit keer prachtige 3D-modellen. De monsters waar je tegen vecht hebben dat ook, dus dat maakt de gevechten pakkender. Hoe dan ook, als je van rogue-likes en dungeon crawlers houdt, dan is Darkest Dungeon II iets voor jou.

4. We Love Katamari REROLL + Royal Reverie

Dit spel een vervolg op een van mijn favoriete comfort games. Dat zijn spellen die ik met mijn verstand op nul kan spelen, meestal met een podcast op de achtergrond. Ik heb heel wat uurtjes in Katamari Damacy REROLL zitten en ik denk dat dit ook gaat gebeuren met We Love Katamari REROLL + Royal Reverie.

Het is alles wat je van een vervolg wil: veel bekende elementen met genoeg nieuwe dingen. Je speelt weer als The Prince of All Cosmos. Doordat het vorige spel zo'n groot succes was, hebben de prins en zijn vader, The King of All Cosmos, een grote fanclub gekregen. De prins moet van de koning de absurde verzoeken van deze fans inwilligen, die op hun beurt het ego van de koning strelen. Af en toe krijg je hilarische en opzettelijk melodramatische flashbacks te zien van de jeugd van de koning, die net als de prins ook leed onder een vader die nooit tevreden was.

Wat We Love Katamari REROLL leuk maakt, zijn de verschillende uitdagingen. In het eerste spel moest je de bal zo groot mogelijk worden binnen de tijdslimiet. Nu moet je bijvoorbeeld zoveel mogelijk bloemen oprollen of zo snel mogelijk honderd voorwerpen bemachtigen. Verder heeft We Love Katamari REROLL een lokale co-opmodus en een Battle-modus, waarin je met z'n tweeën tegen elkaar kan spelen.

3. Pizza Tower

Wat krijg je als je de gameplay van Wario Land 4 mixt met de stijl van cartoons uit de jaren 90, zoals Ren & Stimpy en Rocko’s Modern Life? Dan krijg je Pizza Tower, een energieke, charmante platformer.

Je kruipt in de huid van de nerveuze pizzabakker Peppino Spaghetti (ja, dat is zijn naam), die zijn pizzeria moet redden van de ondergang. De kwaadaardige Pizza Face dreigt deze op te blazen vanuit de zogeheten Pizza Tower, tenzij Peppino en zijn vrienden hem tegenhouden.  

Als je een game met een meeslepend verhaal wilt, dan moet je Pizza Tower dus niet spelen. Gelukkig is dat niet waar het spel om draait. Je speelt Pizza Tower voor de geweldige levels, fantastische muziek, heerlijke controls en de dolle visuele humor. Alles schreeuwt ‘chaos’, zonder dat het als onoverzichtelijk of frustrerend wordt ervaren. De animatie van de personages is heel sprekend en je kunt in een enkele oogopslag zien wie en wat ze zijn.

Maar het beste wat Pizza Tower doet, is het een goed gevoel voor snelheid geven. Je kunt door een level heen vliegen zonder dat je veel hoeft te stoppen. Ik vind dat Pizza Tower dit beter doet dan de meeste Sonic-games. Veel meer kan ik niet echt zeggen over de game. Om te begrijpen wat ik bedoel, zul je het zelf moeten proberen. Als je houdt van klassieke platformers met een beetje extra gekkigheid, dan smaakt Pizza Tower naar meer.

2. The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

Oké, voordat jullie je messen slijpen, ik heb een goede reden waarom Tears of the Kingdom ‘maar’ nummer twee is op de lijst. Ik heb het nog niet uitgespeeld. Het zou zomaar kunnen dat het spel tegen het einde van dit jaar toch mijn ‘Game of the Year’ is geworden. 

Tears of The Kingdom pakt alles wat goed was aan Breath of the Wild en maakt het veel, veel beter. De wereld is veel groter dan die in de eerste game. Je verkent niet alleen het luchtruim van Hyrule, maar je duikt ook de aarde in.  Ik had totaal geen weet van de ondergrondse wereld en de eerste keer dat ik die tegenkwam, was fantastisch. Ik voelde me weer een kind. 

Het feit dat wapens breken stoort me veel minder, doordat je zelf wapens kan samenstellen met de Fuse-optie. De voertuigen die je kunt maken zijn waanzinnig en ik blijf me verbazen over de creativiteit van sommige spelers. 

Verder voelt het verhaal groter en lijkt er meer op het spel te staan. Link verliest nu niet alleen prinses Zelda uit het oog, maar tijdens zijn eerste confrontatie met de schurk Ganondorf verliest hij zijn arm. De held krijgt een wel nieuwe arm, die hem ook gave krachten geeft, maar het spel wacht in ieder geval niet met het zetten van de duistere toon. Ik kan niet wachten om te zien wat er uiteindelijk gebeurt.

Toch ben ik nog niet zo overtuigd van Tears of the Kingdom als andere Zelda-fans. Misschien moet de emotionele mokerslag nog komen, aangezien ik ongeveer op de helft met het verhaal. Ook al ben ik voorlopig nog niet klaar met Tears of the Kingdom, ik kan het nog steeds van harte aanraden als je een Switch hebt. 

1. Resident Evil 4 Remake

De originele Resident Evil 4 heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ik heb de Wii-versie in ieder geval 10 keer uitgespeeld. Toen ik hoorde dat een van mijn favoriete games aller tijden een remake zou krijgen, was ik blij en bang.

Ik keek ernaar uit om Resident Evil 4 te zien met de graphics van nu, maar ik vreesde dat het spel zo anders zou zijn dat het totaal niet zou lijken op RE4. De voorgaande Resident Evil-remakes waren wat serieuzer qua toon en de originele Resident Evil 4 was dat absoluut niet. Het was een B-film in de vorm van een videogame en dat maakte het speciaal. 

Gelukkig waren mijn zorgen onterecht. Capcom heeft een geweldige remake gemaakt. Het toont respect voor het bronmateriaal, maar tegelijkertijd doet RE4 Remake zijn eigen ding. Het verhaal is hetzelfde gebleven, met hier en daar wat aanpassingen. Je speelt nog steeds als Leon Kennedy, die de ontvoerde dochter van de president moet redden. Tijdens zijn missie krijgt hij te maken met hordes gemuteerde mensen, vreemde monsters en spoken uit zijn verleden.

De gameplay heeft een paar hele fijne aanpassingen. De vervelende Quick Time Events uit het origineel zijn verleden tijd. In plaats daarvan kun je aanvallen afweren met je mes. Ja, het is absurd, maar dat is waar Resident Evil om draait. Het is alles behalve realistisch. De geweren voelen goed aan. Het is leuk om te puzzelen met je arsenaal en te kijken welke load-out je het meest bevalt. 

Verder ben ik blij met hoe de personages zijn neergezet in de remake. Leon is dit keer een stuk serieuzer en is overduidelijk getraumatiseerd door zombie-uitbraak in Resident Evil 2. Gelukkig maakt hij genoeg grapjes en zet hij alles op alles om zijn missie te voltooien. Ashley, de dochter van de president, komt veel beter uit de verf in de remake. Ze is een stuk sympathieker en helpt Leon zelfs een paar keer uit de brand, in plaats van dat ze alleen maar een blok aan het been is en constant in de penarie zit.

Ik zit in nu middenin mijn tweede playthrough en RE4 Remake verveelt nog steeds niet. Het is voorlopig mijn 'Game of the Year', totdat er iets uitkomt dat het van de troon kan stoten.